In Memoriam

Een pionier voor vrouwenemancipatie – een sterke Friese vrouw

Nynke groeide op in een gezin in de buurt van Harlingen in Friesland. Ze was bijzonder trots op haar Friese afkomst. Ze vertelde ons graag hoe ze, in een tijd dat het zeker niet gebruikelijk was voor meisjes om door te leren, naar de nabij gelegen grote stad Leeuwarden verhuisde. Ze ging daar een vervolgopleiding doen. Ze woonde gedurende haar studiejaren in bij een familie, want elke dag naar huis was niet haalbaar. Gelukkig had ze het daar erg naar haar zin en ze kon het goed vinden met haar “zus” Annemarie van der Noord, die een paar jaar ouder was. Allebei vonden werk elders in het land. Nynke in Amsterdam en Annemarie bij Philips in Eindhoven. Uiteindelijk kwamen ze samen in Brabant terecht en werd hun band nog sterker. Samen gingen ze op reis, naar theater en concerten. Hoe bijzonder: beiden gingen wonen in ’s-Hertogenbosch waar ze tot het overlijden van Annemarie dagelijks voor elkaar zorgden. Het verlies van Annemarie liet een grote leegte in Nynke’s leven achter.

Nynke was een reislustige dame. Ze heeft na haar opleiding als au pair in Engeland gewerkt en deze familie bezocht ze daarna nog regelmatig. Haar ‘au pair’ gezin kreeg een dochter Philippa dat eervol Nynke’s petekind werd. Ze onderhield nog heel lang contact, eerst met traditionele brieven en later emails. Ze vond het heerlijk om daarover te vertellen. Ook ging ze graag skiën in Zwitserland. En ze had het van geen vreemde. Ze las nog regelmatig de brieven terug die een oom vanuit het buitenland aan haar moeder had geschreven waarin hij verslag deed van zijn reizen. Ook toen ze niet meer kon reizen, bleef Nynke geïnteresseerd in wat er in de wereld gebeurde. Ze las nog tot enkele maanden geleden elke week de Elsevier en op zondag mocht je pas op bezoek komen als Buitenhof was afgelopen.

In haar actieve jaren bij de club gaf ze niet alleen vorm aan onze maatschappelijke doelen, maar stond ze ook klaar als mentor in de “Zusterflat” in ’s-Hertogenbosch. Nynke kwam in de jaren ’60 vanuit Friesland via Amsterdam naar ’s-Hertogenbosch om te gaan werken als mentor in Huize Bloemenkamp, behorende bij het Groot Ziekengasthuis (GZG) in hartje centrum. Het acht verdiepingen tellende gebouw bood onderdak aan verpleegkundigen van het GZG. In de volksmond werd het oa de “Zusterflat” genoemd, de andere bijnamen zijn in dit in memoriam niet geschikt. In de beginjaren golden er strikte katholieke regels, met kleine kamers die aan kloostercellen deden denken. Later werden de regels versoepeld en kwamen er ook mannelijke bewoners, met een leegstaande verdieping tussen de mannen en vrouwen als scheiding. Nynke woonde zelf jarenlang in dit gebouw. Zij bood vriendschap, steun en warme leiding aan de vaak nog jonge bewoners. Zij kon ons altijd vermaken met levendige anekdotes over haar werk, zoals dames die tot laat in de nacht nog bij haar aanbelden (in plaats van bij de portier) om toch nog ‘stiekem’ naar binnen te kunnen.

Nynke, Soroptimist pur sang

Hoewel Nynke de laatste jaren nauwelijks nog aanwezig was op onze maandelijkse clubbijeenkomsten, had ze de kunst om van alles en iedereen op de hoogte te blijven. Ze was altijd vol belangstelling: hoe gaat het met jou, nieuwsgierig naar wie je bent. Door haar oprechte interesse in de ander lukte het haar ook de nieuwe leden van onze club aan haar te binden. Ze was altijd positief ondanks haar al jarenlange lichamelijke ongemakken. Naast alle spontane bezoeken van onze leden, gaf een jaarkalender met daarop wekelijks een contactmoment met één van onze leden haar veel houvast. Ze kreeg zo haar kans om haar mooie waardevolle verhalen uit het verleden ontelbaar te blijven delen.

De laatste weken heeft een intieme kring zusters met enkele naasten ervoor gezorgd dat Nynke de innerlijke rust vond om het leven los te laten. Onze dank hiervoor is groot.

Club ’s-Hertogenbosch – de Meierij

President Monique Jansen