Variatie in mijn werk

‘Ik houd van variatie in mijn werk, daarom werk ik ook als helpende op de somatische afdeling van Warande Bovenwegen in Zeist. Oorspronkelijk werkte ik daar als beleidsmedewerker, maar het personeelstekort op de afdelingen was soms zo groot dat ik me onprettig voelde om voor de computer te zitten en nieuwe dingen te bedenken, terwijl de afdelingen aan het watertrappelen waren om het hoofd boven water te houden. Vier jaar geleden ben ik in de vakanties in de ochtenden op de afdeling gaan werken. En dat doe ik nog steeds.’

Waarvan je hart sneller gaat kloppen

‘Van oorsprong ben ik HBO-verpleegkundige, maar ik werk als helpende. Ik koos hiervoor zodat ik mijn aandacht volledig op de mensen kan richten. Ik vind het mooi om de dag te beginnen door aandacht voor iemand te hebben. Voor mijn gevoel kan ik dat het beste doen in de laagste functie. Dat klinkt misschien raar, maar zo ervaar ik dat. Me verantwoordelijk voelen voor het grote reilen en zeilen op de afdeling, daar ben ik in het verleden veel mee bezig geweest, maar dat is niet waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Ik word blijer van de blijdschap op iemands gezicht omdat ik als bekende binnen loop om te helpen. Het gaat mij niet om het feit dat iemand om 10 uur schoon in zijn stoel zit. Mij gaat het om de mens achter de hulpbehoevendheid.’

Het leven in de Coronatijd werd kaal

‘In het begin van de Coronamaatregelen had ik het gevoel dat de wereld in brand stond terwijl ik thuis achter het computerscherm zat te wachten totdat het vuur gedoofd was. Dit voelde heel rot. Toen heb ik bij het verpleeghuis aangegeven dat ik meer tijd had. Ik kon gelijk starten.

Het verbod op bezoek in het verpleeghuis viel zwaar. Op de afdeling had je het gevoel dat wij het gezamenlijk moesten rooien, maar niemand had een idee hoe lang dit zou duren. Toen begonnen de bewoners in zichzelf te keren, ze bleven vaker op hun kamer. Moeilijk om te zien hoe mensen eenzamer werden, weg zaten te kwijnen. Er was geen perspectief om naartoe te leven. Het leven werd kaal.’

Kleine tokens van aandacht

‘Ik vroeg aan een bewoner die weinig bezoek kreeg of zij al contact had gehad met een familielid. De lockdown was toen al vier weken bezig. De mevrouw had geen eigen telefoon, maar ze kon met de afdelingstelefoon bellen. Ze was zo blij! En dan: ‘Hoeveel geld krijgt u van mij?’ ‘Geen!’ Dan denk ik: ‘Je bent blij met zo weinig!’ Dat hadden we al veel eerder moeten doen. De mensen die niet veel vragen, vergeet je in zo’n periode.

Je zag ook hoe de mensen op een gegeven moment verbitterd in een ‘ontploft kapsel’ zaten. Dan merk je pas hoe belangrijk zoiets als het bezoek van de kapper kan zijn.’

Het kaarsje ging uit

‘Een van de bewoners was al voor de Coronatijd bezig met het levenseindetraject. Tijdens de lockdown werd ze nog meer lamgeslagen. De gesprekken met haar familie gingen moeizaam, terwijl ze daar gewoonlijk van opleefde. Op de vraag of zij lekker had gegeten zei ze: ‘Het smaakt me allemaal niet meer.’ Vlak nadat het bezoek weer was toegestaan is die mevrouw overleden. Heel zuur dat zij haar laatste weken in eenzaamheid heeft doorgebracht. Het kaarsje ging gewoon uit.

Een andere bewoner, met dementie, kon alsmaar niet begrijpen waarom haar dochter aan de andere kant van het raam moest blijven staan. ‘Kom maar binnen…’, bleef zij zeggen. Hoe leg je uit dat dat niet mag?’

1,5 meter?

‘We hebben maar een heel klein kantoortje, lastig om 1,5 meter aan te houden. En als je met z’n tweeën iemand aan het wassen bent dan sta je ook dicht bij elkaar. Dus dan is het vertrouwen hebben dat je collega’s net zo voorzichtig zullen zijn als jij. De collega’s nemen echt hun verantwoordelijkheid, vind ik.’