Zoeken naar het gevoel dat ik bijdraag

‘Na mijn studie vond ik uitsluitend met techniek werken te eenzijdig. Vandaar dat ik ben gestart bij Berenschot als trainee en ben doorgegroeid tot consultant op het gebied van procesverbetering en innovatiemanagement. Na een aantal leuke jaren, moest ik concluderen dat het werk mij toch iets te commercieel was. Ik wilde naar een organisatie waar ik voor een langere termijn ergens aan kan bijdragen en een met een maatschappelijk karakter. Zo ben ik bij woningcorporatie Eigen Haard terechtgekomen, waar ik al drie maanden met veel plezier als stafadviseur werk bij de divisie Vastgoedbeheer. Eigen Haard heeft 55.000 woningen in Amsterdam en omgeving, waarvan 90% sociale huurwoningen. In mijn functie ben ik sparringpartner van het managementteam en begeleid ik afdelingsoverstijgende projecten. Al het onderhoud en verduurzaming, d.w.z. van een lekkende kraan tot grote duurzaamheidsprojecten, valt binnen mijn scope. Je werkt met elkaar naar een gemeenschappelijk doel, namelijk duurzame woningen van goede kwaliteit voor onze bewoners.’

Leren mijn grenzen aangeven

‘Op mijn eerste werkdag reed ik naar het hoofdkantoor in Amsterdam, om mijn laptop op te halen. Thuis kon ik mijn laptop openklappen en beginnen met mijn nieuwe baan. Alle ontmoetingen gingen digitaal. Wat ik daarin mis, is het proeven van de echte cultuur. In een digitaal gesprek ga je snel in op de inhoud en dat is anders dan de informele gesprekken bij de koffieautomaat of gezelligheid op een borrel…

Ik ben door mijn enthousiasme iemand die het liefst veel organiseert en veel projecten tegelijk oppakt. Hoewel ik situaties nu beter kan doorzien en in kan schatten hoeveel tijd ik ervoor nodig heb, merk ik dat als ik weer teveel op een dag doe, ik aan het eind van de dag helemaal afgedraaid ben.

Ik denk dat ik na drie jaar werkervaring beter oplet om mijn grenzen aan te geven. In de Coronatijd merk ik dat de scheiding tussen werk en privé veel vager is geworden. Ik wil daar geen waardeoordeel aan geven, maar merk wel dat het loslaten van werk niet meer zo vanzelfsprekend is. Met het thuiswerken denk ik dat dit komt omdat je productief wilt zijn, en dat je het idee wilt hebben dat je iets nuttigs doet.’

Coronalessen: we moeten altijd zoveel van onszelf

‘In de Coronatijd ben je er bewuster van hoe je je leven leidt, hoeveel dingen ineens niet meer kunnen en hoe belangrijk het is om met jezelf te kunnen omgaan. Je merkt dat mensen altijd zoveel dingen doen, dat ze niet meer op zichzelf kunnen zijn. Ik had vanwege mijn geannuleerde reis tussen mijn twee banen in, ineens een paar weken niets. Ik heb mezelf eerst veel opgelegd zoals diverse onlinecursussen volgen… maar na een week heb ik mijn oude hobby’s opgepakt en zo ging ik koken, wandelen, lezen, doen waar ik in zin heb… iets waar ik mezelf normaal hiervoor geen tijd gaf.

Ook merk ik dat ik selectiever ben geworden met wat ik doe in mijn vrije tijd. Het liefst plan ik niet meer dan één ding op een dag, en ik probeer niet altijd meer alles te combineren ‘omdat ik er nu toch al ben’.

Stereotypen op de werkvloer heb je nog steeds

‘Binnen de divisie Vastgoedbeheer bestaat het hele managementteam uit mannen. Het blijft natuurlijk opvallend, maar het is voor mij niet zo gek dat ik als enige vrouw in het MT zit. Ik voel me hier namelijk geaccepteerd.

In mijn vorige werk heb ik een keer meegemaakt dat de opdrachtgever dacht dat ik een secretaresse was. Hij legde mij iets heel simplistisch uit, terwijl ik heel goed wist waar het over ging, want het was gewoon een technisch vraagstuk. Dus dat stereotype heb je nog steeds. Ik vind het daarom ook jammer, wanneer je de operationele omgeving ingaat, dat dit stereotype nog steeds bestaat en de werkzaamheden voornamelijk worden uitgevoerd door mannen.

Je hoort nu vaak mensen zeggen: ‘Ja, vrouwen worden voorgetrokken omdat ze nu meer op zoek zijn naar vrouwen dan naar mannen’. Ik denk dat de aandacht voor deze disbalans goed is. Alleen blijft het natuurlijk lastig omdat je niet geselecteerd wilt worden omdat je een vrouw bent, maar omdat je de beste kandidaat bent.’