In haar uitgebreide openingsrede op 23 juni 1946 tijdens de Landdag der Nationale Unie van Nederlandse Soroptimistclubs – het waren er inmiddels negen – verwoordde de President mej. Dr. S. Ramondt het als volgt:

 “Vijf jaar lang zijn de Nederlandse Soroptimistclubs als gevaarlijke handlangers van de door Hitler zo gevreesde Vrijmetselarij onder de aardoppervlakte verzonken gebleven en leidden daar een wel duister maar ook zeer intiem en intens bestaan. In de meeste clubs zijn de “verjaardagen” en “familiefeesten” niet van de lucht geweest, in de meeste clubs is echter ook het familieachtige van het clubleven niet alleen als masker tegen mogelijke overvallen, maar ook in de ware zin des woords versterkt. Voor velen van ons is het wat formele weten, dat in het woord Soroptimist zuster besloten ligt, geworden tot een levende werkelijkheid. Wij hebben elkaar in kleiner verband leren kennen, beter dan dat in de grote groepen ooit het geval kon zijn, wij zijn elkaar nader gekomen in moeilijke omstandigheden, wij hebben hulp en steun van elkaar ondervonden. Het was een menselijk contact van onschatbare waarde.

Het ideaal dat ons Soroptimisten verbindt, is wel zo positief en zo levend, dat het een heel sterke band tussen ons allen moet betekenen. Wij zullen bij momenten de intieme, zusterlijke omgang van de bezettingstijd met weemoed terugwensen – als we doordenken, weten we dat dit andere een blijvender waarde en kracht bezit; dat wij een sterk fundament hebben en daar rijk mee zijn. Want op alle terreinen van het beroepsleven werkzaam, in allerlei streken van ons land, met onze zeer verschillende aard, overtuiging en belangstelling, kunnen wij op dat sterke gemeenschappelijke fundament op hoe bescheiden schaal ook helpen bouwen aan een betere samenleving. Een samenleving waarin niet de splijtende, verdelende kracht van het menselijk egoïsme hoogtij viert, maar de bindende, verenigende kracht van dienst. Mogen wij dat meer en meer gaan zien als het voorrecht en de verplichting van ons Soroptimisme.”

Haar boodschap is duidelijk: we zijn elkaar in de moeilijke oorlogsjaren niet kwijt geraakt en mogen elkaar in de komende tientallen jaren niet kwijt raken!

Werden voorheen uitgebreide verslagen van de clubavonden in het maandblad opgenomen, vanaf nu wordt besloten tot het plaatsen van korte clubmededelingen, zodat in de beperkte plaatsingsruimte aandacht kan worden gevraagd voor wat de Soroptimisten raakt in de maatschappij, nationaal en internationaal. En ik citeer weer: “Beter dat iets kleins groeit dan dat iets groots mislukt. Bovendien: hoe dikker een blad, hoe meer kans dat het de weg van veel drukwerk gaat: ongelezen ter prullenmand. En dat mag nooit, met ons Maandblad!”