Want het Soroptimisme, vanaf 1921, beste zussen, draait om wereldwijd een stem geven aan vrouwen en meisjes. Ik ben op reis gegaan en heb niet gezocht naar een droge historische feitenopsomming, maar hoe leg ik de verbinding met het Soroptimisme van 1921 en het Soroptimisme van 2021?

Daar ligt toch een eeuw van crisis, oorlog, spruitjesjaren en provo-jaren, globalisering,  economische groei en groeiende tegenstellingen in onze samenleving tussen? Tel daar de nu heersende pandemie bij op,  en het optimistische geloof en uitstraling van de dame in ons embleem, die met opgeheven armen de toekomst begroet, staat er letterlijk “armpjes” bij.  

Hoe doe ik recht aan de vrouwen van 1921 en later op wiens schouders wij nu in 2021 staan?

Hoe beschrijf ik in enkele woorden onze in haar voegen krakende unie in 2017. Een afgetreden bestuur, clubs die in de loopgraven zaten, vastgelopen verhoudingen en een niet meer bij de tijd passende communicatiewijze. Om over de teruglopende ledengroei en vergrijzing maar te zwijgen.

Bij mijn reis ben ik erachter gekomen dat het Soroptimisme van 1921 en dat van 2021 nog steeds hetzelfde is. Ik ben er stellig van overtuigd dat als een Soroptimiste uit 1921 nu in ons midden zou zitten, zij onze waarden en onze boodschap “A Global Voice for women and girls” herkent en er zich mee kan verbinden.  (Waarbij de smartphones, schermen, mode en omgangsvormen mogelijk wat vragen kunnen oproepen)

Ik verklaar me nader. Generaties na 1921 hebben elk hun bijdrage geleverd aan het eigentijds maken van onze waarden en uitgangspunten. Ontwikkelingen in de samenleving zijn van invloed geweest. Soms namen wij Soroptimisten het voortouw, of wij haakten aan bij anderen, die iets sneller waren. Maar altijd: Hánden uit de mouwen en met zusterlijke Soroptimisten-solidariteit in onze clubs en Unie aan de slag.  Ieder naar haar kennis, kwaliteiten en vermogen. Steeds weer. Heel vaak gaven wij elkaar ook het geschenk van vriendschappen, die decennia-lang kunnen duren. Ons leven wordt er rijker door.

Soroptimisme is een vrijplaats, waar het morele ideaal van wederzijds respect, van zusterschap en verbinding met elkaar, bloeit. 

Toch blijft dit morele ideaal van wederzijds respect, ondanks het huidige, uiterst vermoeiende en nagenoeg uitzichtloze gekrakeel in onze samenleving, nog steeds waardevol.

Onze vrijplaats is niet altijd een comfortabele plek. Maar ze heeft sinds de oprichting gefungeerd als voedingsbodem voor de nooit eindigende taak van aanpassing en groei. Er bestaat geen in het beton gegoten Soroptimisme. Of een conservatief of progressief Soroptimisme. 

Als Soroptimist kun je het tegelijk opnemen voor migranten en vragen hebben bij de liberale wetgeving rond abortus en euthanasie. Je kunt tegelijk overtuigd christen zijn en homofobie afwijzen.  Je kunt als Soroptimist gevoelig zijn voor gender-problematiek en kritisch zijn naar de opgestookte tegenstelling tussen mannen en vrouwen. Je kunt seksuele preutsheid afwijzen en de klassieke gezinswaarden hoog in het vaandel dragen. Globalisering toejuichen en het belang van gemeen- schapsvorming onderstrepen. Je kunt tegelijk sociale herverdelingsvraagstukken bespreken en culturele identiteitskwesties te berde brengen. Juist díe genuanceerde houding zie ik als vrijplaats voor de rede en warmte en verbinding binnen ons Soroptimisme.

Nuance staat vandaag de dag onder druk, het is fragiel. Ik zie onze vrijplaats als een baken van licht, dat helpt om vastgelopen tegenstellingen in de samenleving op te lossen, verbinding te maken waar de brug verdwenen is.

Lieve zussen,

Toen ik als bestuurslid aantrad in 2018 kregen wij als UB van jullie als bestuur een grote opdracht. “Breng de onrust tot bedaren, verbind ons met elkaar. Breng energie waar deze niet meer is. Laat ons als Unie weer groeien. Stof onze horizon af, ons perspectief, vertaal het naar onze tijd en laat het fonkelen.

Ik ben van mening dat persoonlijk contact, elkaar ontmoeten, het meeste recht doet aan zusterschap. Als president is het mij niet gelukt ieder van jullie te ontmoeten, daar stak Corona al na een paar maanden een stokje voor.

Maar desondanks, werden wij door jullie gedragen. Jullie hebben ons het vertrouwen gegeven en dat gaf ons energie en hoop en bevlogenheid.

Een stem geven aan vrouwen in eigen land:

Neem het mij niet kwalijk, maar daardoor ben ik trots op onze Carla Atzema prijs. Carla wilde immers dat haar schenking ten goede zou komen aan de doelen van het Soroptimisme. Op 2 juli 2020 hebben wij, ook nog eens online, de stem erkend van vrouwen van kleur.

Niet omdat ze van kleur zijn, maar omdat de jury ze als de beste beoordeelde! Want ook op de voordrachtlijsten voor culturele en maatschappelijke prijzen worden inmiddels wel vaker kandidaten van kleur opgenomen, maar zij worden zelden of nooit gekozen. Wij gaven als zusters een statement af dat alle zusters, hoewel verschillend, gelijkwaardig zijn en erkenden hun stem.

Tijdens de laatste wintervergadering is dit thema door Lotta samen met jullie verder uitgediept.

Laten we toch vooral sámen verder gaan op deze weg!

Ik dank jullie wel.

Laten we het glas heffen op de volgende 100 jaar!

Anne-Marie Vreman

President Unie van Soroptimistclubs in Nederland, Suriname en Curacao