De coronacrisis dwong Soroptimist Heidy Smit-Pluvier tot een carrièreswitch. En dat terwijl ze er eigenlijk net een achter de rug had. Even was ze ‘helemaal uit het lood geslagen.’ En daarna kwam de verrassing.

Heidy Smit (Soroptimist en lid van club Flevoland) werkte 33 jaar met veel plezier als secretaresse, maar had nog altijd een droom. Ze wilde stewardess worden. Door omstandigheden kwam het er lang niet van, maar op haar 49ste lukte het wel. In haar woonplaats Lelystad volgde ze een opleiding bij een lokale luchtvaartmaatschappij en in maart 2017 startte zij als stewardess bij TUIfly. De meisjesdroom die uitkwam.

Corona gooide roet in het eten

Exact drie jaar later kwam die droom hortend en stotend tot stilstand. Ze vertelt met humor over wat haar overkwam: ‘Maart vorig jaar werden alle roosters leeggemaakt. Op 19 maart had ik mijn laatste vlucht, een repatriëringsvlucht. Daarna bleef het stil. Ik heb ruim drie maanden niet gevlogen. Op 1 juli had ik weer een vlucht, met een heleboel blije mensen aan boord die eindelijk weer op vakantie konden. Maar het was van korte duur, want eind augustus kwam alles opnieuw tot stilstand. Ik heb tussen september en december ongeveer één keer per maand gevlogen.’

Toen volgde de carrièreswitch

‘In de eerste lockdown ben ik thuis gaan opruimen, net als de rest van Nederland. Toen de tuin en het schilderwerk ook klaar waren, heb ik me opgegeven bij het Rode Kruis. Daar bracht ik pakketten voor de Voedselbank rond, maar ik merkte dat dat niets voor mij was. Ik was dan ook blij dat ik in augustus werd benaderd door de GGD met de vraag of ik kon helpen bij het bron- en contactonderzoek.’

‘Het werk bij de GGD opende me de ogen voor de ernst van de pandemie’

‘Het bellen met huisgenoten en contacten van coronapatiënten heeft mijn ogen geopend voor de ernst van de coronapandemie. Je hoort aangrijpende verhalen van mensen die heel ziek zijn en krijgt mensen aan de lijn die tien dagen in quarantaine zitten. Sommigen zijn enorm eenzaam. Als je ziek bent, duik je in bed en zijn de dagen zo voorbij. Het is een ander verhaal als je niet naar buiten mag, omdat je moet afwachten of je misschien ziek wordt. Dat voelt voor velen als een soort gevangenis. Ik sprak mensen die met acht personen in een piepklein huisje wonen, dan is dat wel een opgave.’

Je nuttig maken is echt belangrijk

‘Het bellen is voor mij eigenlijk een beetje terug naar mijn oude vak. Maar ik moet erg wennen aan het feit dat ik de deur nauwelijks uitkom. Dat vind ik echt lastig. Ik mijmer regelmatig over de vluchten die ik heb gemaakt, al die mooie bestemmingen, collega’s, passagiers en het gevoel van de zon op m’n huid midden in de winter. Een belangrijke reden om te gaan vliegen was dat ik het geregelde leven zat was. Vliegen is hard werken, maar het geeft een heel andere dynamiek dan van negen tot vijf op kantoor. Daarom mis ik het zo. Ik kan niet wachten tot we weer mogen vliegen. Tot dan maak ik me nuttig met het bron- en contactonderzoek.’

Uit De Soroptimist 88-2