Het bleek dat met de start van de corona lockdown vorig voorjaar de screenings acuut zijn stopgezet. Dat kan in de eerste paniek, maar ze zijn dus veel te laat weer opgestart, terwijl dat onnodig was volgens de inmiddels ruim bekende Ernst Kuipers. En weer even later het bericht: “Nog maar eens per drie jaar preventief onderzoek naar borstkanker”. Er worden kamervragen gesteld aan staatssecretaris Blokhuis. Die bevestigt braaf wat er ook uitgebreid op de sites van het RIVM staat. Er wordt eufemistisch geantwoord dat er “jaarlijks 57 minder sterfgevallen worden voorkomen”. In gewoon Nederlands: Er sterven jaarlijks 57 vrouwen meer dan nodig is.

Alert als we inmiddels zijn omdat we weten dat bij veel gezondheidszorg vrouwen niet helemaal gelijk behandeld worden, duik ik verder in de informatie op de diverse websites en zoek vervolgens contact met de Borstkankervereniging Nederland. Dat is de patiëntenvereniging. (Pink Ribbon is de fondsenwervende activiteit van het KWF).

Het vergroten van de interval van de borstkankerscreening blijkt aan meer factoren dan alleen corona te liggen. Eigenlijk is het vooral een personeelsprobleem dat men al veel langer had kunnen zien aankomen. Ook een verschil in salariëring tussen de medewerkers in “de bus” en de ziekenhuizen speelt een rol en daarbovenop werkt de zelfstandigheid van de regio’s voor bevolkingsonderzoek negatief uit omdat die onvoldoende samenwerken. Het probleem is in de randstad groter dan in het oosten van het land.

Omdat 1 op de 7 vrouwen tegenwoordig met borstkanker geconfronteerd wordt, is dit een probleem dat zeer velen van ons raakt. Ben je het niet zelf dan al gauw een vriendin, moeder, zus of andere naaste. En de ziekte betreft niet alleen de patiënt, maar de hele naaste omgeving erbij en dat soms jarenlang. Probleem is ondertussen dat we met een demissionair kabinet zitten. Er is wel al een soort van actieplan gemaakt om de problemen op te lossen, maar daar kan nog wel een tandje bij. Er kan bijvoorbeeld ook screeningscapaciteit worden ingekocht bij particuliere onderzoekscentra, maar dat is nog niet geregeld.

Bij al dit soort sluipende processen waarbij grote getallen aan de orde zijn, zijn we geneigd om het minder erg te vinden dan wanneer er bijvoorbeeld een vliegtuig crasht. Maar als de overheid jaarlijks een buslading vrouwen over de rand van de Brienenoordburg zou kieperen zou er moord en brand geschreeuwd worden.

Ik houd de zaak dus in de gaten en blijf in contact met de borstkankervereniging om te bezien of de acties van de overheid wel adequaat en verantwoord zijn. We zullen zodra er weer een missionair verantwoordelijk bewindspersoon is, deze er op aanspreken. Het kan zijn dat we op enig moment een beroep op jullie allemaal doen om “lawaai te gaan maken”. En als er leden zijn die in het werkveld zitten en dit mee kunnen blijven monitoren vragen we die contact op te nemen met Nienke Feenstra, gouverneurnienke@soroptimist.nl

Wordt vervolgd.