Vanmorgen was Anne-Marie Vreman nog onderdeel van een complot om een Amstelveense inwoner voor een onderscheiding naar het stadhuis te lokken…. We schrijven 26 april. De dag waarop de Sorrenkoeriers gelanceerd worden door alle bestuursleden van de Unie een verrassing te bezorgen. “Eerst maar even bellen of ze thuis is, want zo’n dichte deur voor je neus, cadeautje voor de deur…” is ook niet alles. “met Anne-Marie Vreman” – “Met Helma, Helma Nijssen, van club Bennekom & Beekdal, ik wilde even checken of je thuis bent” – “Ja, ik ben al thuis, zit lekker in het zonnetje” – “Oh, wat heerlijk …! Nou dat was het dan…, ik wilde je een fijne koningsdag wensen …” “Ha Ha Ha” (de vrolijke lach van Anne-Marie) “waarvoor belde je eigenlijk” …. Zo verliep onze communicatie … over niets en over de zon en over de komende koningsdag … inhoudsloos dus. Niks voor Anne-Marie dus en ook niet voor mij. 

Nadat ik opgehangen had (wat een achterhaald woord eigenlijk, tegenwoordig druk je iemand weg, in plaats van dat je iemand ophangt…), griste ik de enorme bos oranje tulpen uit de vaas en riep tegen mijn man: “ik ben even weg …. je weet wel die bloemen voor de voorzitter” en wég reed ik. Bij Anne-Marie loop je gemakkelijk achterom en als Brabantse doe je dat gewoon bij een Limburgse … maar niet wetend wat ik tegen zou komen in het zonnetje, bedacht ik dat het deze keer misschien beter was om áán te bellen. Ik had mijn mondkapje op en drukte de bel eens lekker flink in. Geen enkel geluid vanachter die voordeur. Zal ik dan toch maar…. achterom… stond ik vertwijfelend te bedenken toen me het geschuifel achter het matte glas van de deur opviel. Een verwarde haardos en blote voeten: daar stond ze dan met haar grootse glimlach toen ze mijn gezicht achter die enorme bos tulpen ontdekte. “kom je even binnen” en ze schonk 2 enorme bellen witte wijn in haar prachtige Soroptimist-wijnglazen in. 

Wat een voorrecht om Sorrenkoerier te mogen zijn: een genoegen om een onverwachte verrassing te mogen overhandigen…, een verbaasde blijheid te zien ontstaan & een passende kreet daarbij te horen. Degenen die Anne-Marie kénnen zullen dat beslist hérkennen. En zo ontving elk bestuurslid een gepast presentje onder het motto: verrassend voor elkaar. Mijn ‘eventjes” weg ontaardde in een gesprek van vrouw tot vrouw over alle ontwikkelingen binnen het Soroptimisme, over de hilariteiten en hobbels, over al die geweldige successen en prestaties met de daarbij behorende beren die geschoten werden en moeten worden…. Na 2 uur stond ik op, er wachtte Anne-Marie nog een zoom-meeting … en mijn maaltijd stond te verpieteren in de oven. 

Lieve vrouwen, WIE wil jij verrassen, WIE van je vrienden of familie kan wel een verkwikkend gebaar gebruiken, WIE hunkert er naar aandacht … samen met één van je 3000 zussen kun je die glimlach opwekken. Doe je mee? Heeft je club zich al aangemeld? Kom, kom dan in actie voor die glimlach!